เรื่องราวของเลี่ยหรูเกอ คุณหนูแห่งสำนักเลี่ยหั่ว สำนักอันดับหนึ่งในยุทธภพ นางเป็นคุณหนูผู้ร่าเริงงดงามดุจแสงตะวันชอบสวมใส่ชุดสีแดงเพลิงเป็นอาจิณ วันหนึ่งนางได้ตัดสินใจออกไปท่องโลกกว้างเพื่อเรียนรู้หาประสบการณ์มัดใจชายหนุ่มที่นางมิอาจเรียนรู้ได้จากสำนักของบิดา ชายหนุ่มผู้นั้นคือ “จั้นเฟิง” ศิษย์พี่ใหญ่ผู้มีฝีมือวิทยายุทธล้ำเลิศที่เติบโตมาด้วยกันกับนางตั้งแต่เด็ก ในตอนแรกทุกคนต่างรับรู้ว่าจั้นเฟิงเป็นบุตรชายของผู้ร่วมก่อตั้งสำนักเลี่ยหั่วที่ตายไปอย่างลึกลับตั้งแต่เขายังเป็นทารก ทว่าเมื่อความจริงเปิดเผยในภายหลังกลับทำให้ตัวเขาเองและคนในสำนักต่างแทบล้มทั้งยืน หรูเกอและจั้นเฟิงสนิทสนมชอบพอกันมากจนนางคิดว่าจะได้อยู่กับเขาไปชั่วชีวิต แต่แล้ววันหนึ่งจั้นเฟิงกลับพาหญิงนางโลมมาอยู่ด้วยกันในสำนักแบบสามีภรรยา(จนนางตั้งครรภ์ในภายหลัง)พร้อมกับนิสัยที่เปลี่ยนเป็นคนโหดร้ายเย็นชา เพิกเฉยต่อหรูเกอโดยที่นางไม่รู้สาเหตุ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจปลอมตัวเป็นชาวบ้านเข้าไปสมัครเป็นสาวใช้ในหอนางโลม และที่แห่งนี้นางก็ได้พบกับ “เสวี่ย” บุรุษโฉมงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า ผู้มีฝีมือบรรเลงเพลงพิณอันล้ำเลิศ แต่หรูเกอหารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วเสวี่ยนั้นคือเซียนที่บำเพ็ญเพียรในเทือกเขาหิมะมานานหลายพันปีเพื่อ”นางผู้นั้น” กี่ภพกี่ชาติเขาก็ยินดีเฝ้ารอ ยินดีเจ็บปวดทนทุกข์ทรมานเพื่อจะได้คอยปกป้องและคุ้มครองนาง แม้ต้องแลกด้วยวิญญาณแตกสลายไปตลอดกาลแต่เขาก็หาได้นึกเสียใจไม่ นอกจากเสวี่ยแล้ว ข้างกายหรูเกอยังมี “อวี้จื้อหาน”ศิษย์พี่รองแห่งสำนักเลี่ยหั่ว เขาเป็นชายหนุ่มที่สง่างาม สุขุม อ่อนโยน ทว่าสวรรค์กลับกลั่นแกล้งให้เขาเกิดมาเป็นคนพิการหูหนวกเดินไม่ได้ ด้วยความเอาใจใส่ของหรูเกอทำให้เขาแอบหลงรักนางอยู่เงียบๆเช่นกัน แม้จะรู้ว่าในใจของนางมีเพียงจั้นเฟิงคนเดียวเท่านั้น

ท่าทีอันห่างเหินของจั้นเฟิงทำให้หรูเกอค่อยๆตัดสินใจถอนตัวออกมาจากเขาและมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับอวี้จื้อหานมากขึ้น โดยมีเสวี่ยคอยเฝ้าคุ้มครองหรูเกออยู่ข้างกายอย่างเจ็บปวดตลอดเวลา ความผกผันแปรเปลี่ยนที่เกิดขึ้นรอบตัวหรูเกอ การตายอย่างลึกลับของบิดา ชาติกำเนิดของนางและจั้นเฟิง การแย่งชิงอำนาจในราขสำนักที่มีศิษย์พี่รองเข้าไปพัวพัน รวมถึงสำนักธารอเวจี พรรคมารใหญ่ที่เป็นกุญแจสำคัญที่จะเฉลยปมของเรื่องราวทั้งหมด แน่นอนว่าความรักบนโลกหล้าหาได้สวยงามดั่งที่หรูเกอคิดไว้ไม่ … แต่อย่างน้อย…แค่ความรักอันจริงใจก็นับว่าเพียงพอสำหรับนางแล้ว